Herkese Bir Halley, Banaysa Bi Harley

'Acaba şu insan şimdi nerdedir, nasıldır, ne olmuştur, nasıl olmuştur.' diye merak etmediğimiz insanları hayatın cilveleriyle karşımızda bulmak çok harika bir şey. Bugün otobüste gelirken, ilkokul anılarımın çok derinlerinde bi yerde kalmış olan Mertcan'ı gördüm. Ve birden bire beynim bir çok flashback ile sarsılmaya başladı. Öncelikle eski arkadaşım Serenayın 'Mirtcan!' diyişi geldi aklıma. Sonra Mertcan'ın kardeşi, Mertcan'ın çok hızlı konuşması ve yaşıtları gibi değil de başka bir gezegenden gelmiş gibi olan davranışlar, onun servisten apar topar inişleri, servisci Mehmet Abi, Mehmet Abi'nin öğrencilerden birinin ablasını sevmesi, Mehmet Abi'nin evlenmesi fakat yine o kızı sevmesi, Mehmet abinin çocuğunun olması ama yine o kızı sevmesi, servise getirilen Deniz Seki albümleriyle servisce depresyona girişimiz, Deniz Seki'nin Ebru Gündeş'ten sonra dünyanın en güzel ikinci kadını olduğuna kanaat getirmem, kaseti getiren Hilal'in sarı saçları, Hilal'e çok benzeyen ablası Umay, geçen gün bana 'Umay ne demek?' diye soran Giray... İşte böyle böyle günümüze kadar geldim.

Artık birbirinden alakasız konular hakkında saatlerce düşünebiliyorum. Hatta şunu da söyliyebilirim ki saatlerce düşünüyorum, öyleyse iyileştim. Bu biraz da şey gibi sanırım yıllarca hasta yatağında yorgun ve hayattan bıkmış yatan bir hastanın seneler sonra birden bire içinde koşabilecek kadar kuvvet hissetmesi... Ve koşması. Nereye koştuğunu ya da daha ne kadar güçlü olabileceğini bilmeden yalnızca yüzüne vuran rüzgarı, ciğerlerine dolan havayı hissederk, arkaya doğru savrulan saçlarıyla umutlanan ve mutlanan bir insan gibi. Umarım yaralarınızın merhemleri benim gibi bir yıl sonra değil de kısa süre içerinde bulunur ve sizi iyi ederler. Yaşanılan hiçbir şey anı kaçırmaya değmez. En büyük aşklar ve acılar ne zaman gönlünüze düşer ne zaman birden uçar gider belli olmaz. Onlar size hesap vermeden yüreğinize girip çıkarlar. Anı yaşamanız dileklerimle.